Turken, Armeniërs en Fransen.

[fred neerhoff]

ik bedoel dus met akkefietje de politieke reactie van Erdogan, sorry voor de verwarring.

En ik bedoel dat het tijstip waarop de kwesie werd opgerakeld niet los gezien kan worden van de op hande zijnde verkiezingen in Frankrijk.

[hagenaars]

Opgerakeld door de UMP? Of door Erdogan?

[fred neerhoff]

Ergodan reageerde op de Franse intentie om het ontkennen van de Armeense genocide strafbaar te stellen.

[hagenaars]

Je bedoelt ´de genocideontkenning´ strafbaar te stellen. Dat de Armeniërs een door de Turken georganiseerde volkerenmoord ondergingen, werd al in 2001 door Frankrijk officieel vastgesteld.

[fred neerhoff]

Verder nog iets?

[fred neerhoff]

Trouwens, om een geheel andere reden dan Ergodan ben ik het oneens met het strafbaar willen stellen van de genocide ontkenning.

Ik ben namelijk voorstander van de onvoorwaardelijke vrijheid van meningsuiting. Onwaarheid spreken behoort daarom niet onder het strafrecht te vallen. [Uitgezonderd natuurlijk uitingen die lichamelijk letsel ten gevolge hebben.]

[hagenaars]

Ik vind persoonlijk hard praten al strafbaar

[fred neerhoff]

Ik vind persoonlijk hard praten al strafbaar

Elke mening telt.

[Rosine]

@Fred. Zullen we beginnen bij het begin? Het is 1915, het Ottomaanse leger is aan de verliezende hand. Op 24 april 1915 werden honderden tot enkele duizenden leden van de Armeense elite zonder enkele vorm van proces vermoord in Constantinopel (Istanboel). Deze dag wordt nog altijd herdacht door de Armeniërs als het begin van de volkerenmoord.
Hierna besloot het Ottomaans regime officieel alle Armeniërs te deporteren naar de zuidelijke provincie Syrië, dat toen nog deel uitmaakte van het Ottomaanse Rijk. Talaat Pasja gaf als reden de recentelijke opstanden en massamoorden door Armeniërs op verscheidene plaatsen in het land. Hij doelde hierbij vooral op de opstand in Van. De deportatie had in wezen geen bestemming, maar was in eerste instantie georganiseerd richting de stad Aleppo in het huidige Syrië en van daar uit naar de Deir ez-Zor-woestijn. Er werden waarschijnlijk 25 grote concentratiekampen opgezet onder de leiding van de rechterhand van Talaat Pasja, Sükrü Kaya, waarvan de meeste lagen op de huidige Syrische en Iraakse grenzen en waarvan sommige alleen dienden als doorvoerkampen. Het grootste deel van de kampbewaarders bestond uit Armeniërs.[4]

Ik kan de geschiedenis van de aanloop tot het conflict in de schaduw van de Eerste Wereldoorlog eenvoudig weergeven:
Sinds 1454 maakte Armenië deel uit van het Ottomaanse Rijk. Dit rijk raakte in de loop van de achttiende en negentiende eeuw langzaam in verval. In de verschillende Russisch-Turkse oorlogen had het rijk steeds meer terrein verloren aan Rusland. Ook in het Middellandse Zeegebied verloor het rijk gebieden en invloed. Sinds het Verdrag van Küçük Kaynarca van 1774 stonden de Armeens orthodoxe christenen in het Ottomaanse Rijk onder bescherming van Rusland.

Eind negentiende eeuw was het rijk sterk beïnvloed door Westerse ideeën over nationalisme en patriottisme. Deze ideeën ondermijnden de structuur van de millets, de verschillende geloofsgemeenschappen, van het Ottomaanse rijk.[2] Op de Balkan vochten de verschillende christelijke groeperingen voor hun onafhankelijkheid en na de onafhankelijkheid van Bulgarije (1878) werd het duidelijk dat wellicht ook voor de Armeniërs onafhankelijkheid mogelijk was. De overwegend Armeens-orthodoxe Armeniërs eisten hervormingen, waaronder de invoering van stemrecht en een constitutionele regering, en een einde aan discriminatie van christenen. Sultan Abdul Hamid II reageerde met harde onderdrukking, wat het nationalisme van de Armeniërs deed toenemen. Uiteindelijk werden bij pogroms, die plaats vonden met oogluikende toelating of misschien zelfs aanmoediging door de sultan tussen 1894 en 1896 vele tienduizenden Armeniërs gedood.[3]

Naast buitenlandse bemoeienis woedde er ook voortdurend een binnenlandse machtsstrijd. In 1908 greep in Turkije de Jong-Turkse revolutie met een machtsovername plaats door de Unionisten of Jonge Turken. In 1913 pleegde de extremistische vleugel van de Unionisten een nieuwe staatsgreep. Een triumviraat, bestaande uit de officieren Talaat Pasja, Enver Pasja en Djemal Pasja vestigde een repressieve dictatuur, gestoeld op een agressief Turks nationalisme. De machtsovername van 1908 werd aanvankelijk door de Armeniërs gesteund. Spoedig bleek echter dat in het nieuwe Turkije, dat de Jong-Turken voor ogen stond, voor de Armeniërs geen plaats was. De Jong-Turken droomden van een groot aaneengesloten Turks rijk, dat zich uitstrekte van de Balkan tot Centraal-Azië, waarin alle Turkssprekende volkeren verenigd zouden zijn. In deze beweging, pan-Turkisme geheten, was geen plaats voor de Armeniërs en andere niet-Turkse volkeren. De Armeniërs die immers geografisch precies tussen de verschillende Turkse broedervolkeren in leefden, vormden opeens de voornaamste belemmering voor dit pan-Turkisme.

Dit samengaan van buitenlandse inmenging en intense binnenlandse machtsstrijd, aangewakkerd door een extreem-nationalistische ideologie, had voor de Armeniërs uiteindelijk zware gevolgen.

Gelukkig zijn er nog mensen die de waarheid wél onder ogen willen zien. Ik ben je dankbaar, hagenaars. En niet voor niets erkennen zo veel historici de genocide. Ook weet ik nog heel goed dat een paar jaar geleden het Amerikaanse Congres o.i.d. over de Armeense Genocide stemde. Een Armeense zender zendde onverstoorbaar geheel volgens programma een serie uit. De Turkse daarentegen hadden zowat non-stop een speciale nieuwsaflevering over deze stemming. Het was alleen maar paniek wat ik op het scherm zag. Dan heb je echt wel iets te verbergen.

[fred neerhoff]

Gelukkig zijn er nog mensen die de waarheid wél onder ogen willen zien.

En hoe sta je tegenover het strafbaar willen stellen van de genocide ontkenning?