Verhaaltje uit de oude doos: Slechte 1 april grap
Geplaatst: za 10 nov 2012, 13:53
Druk, druk, druk...je kent dat wel. Daarom maar een verhaaltje uit de oude doos.
Slechte 1 april grap in Helmertheater
Op 1 april jongstleden toog ik met vrouw en zoon van 7 naar het Helmertheater alwaar Peter Hendriks een familievoorstelling – een minimusical genaamd ‘De prins, de kikker en de kok’ - zou geven voor kinderen vanaf 4 jaar. Peter Hendriks is een professionele artiest die in heel Nederland optreedt voor kinderen, zo begrijp ik uit zijn website.
Bij aanvang van de voorstelling was de zaal lekker vol en de sfeer was goed. Hendriks liet de kinderen meezingen en meeklappen. Dit leek vooral goed ingestudeerd. Van een echt contact met het kinderpubliek was geen sprake, in die zin, dat Hendriks niet reageerde op spontane en grappige kreten van kinderen. Misschien is improvisatie niet zijn sterkste punt en lag daar de kiem van het drama dat nog zou volgen. Toch genoten kinderen en ouders van de voorstelling.
Links voor in de zaal zat een groepje kinderen zonder ouders. De ouders zaten achter in de zaal. Een van de vaders liep in het gangpad heen en weer met een videocamera, waarvoor hij meer oog had dan voor zijn kinderen. De kinderen reageerden voortdurend op de voorstelling op een wat vervelende manier (praten, roepen etc..). Mij stoorde dat niet echt. En ik vermoed dat de rest van de zaal er ook niet veel last van had. Het zijn tenslotte kinderen. Hendriks stoorde zich blijkbaar wel, want midden in de voorstelling riep hij opeens uit: “Kan iemand er voor zorgen dat die kinderen hier voor uit de zaal worden gezet! Zo kan het echt niet!” Vervolgens verliet hij het podium en staakte de voorstelling, de zaal in verbijstering achterlatend. Is dit serieus, vroeg ik me af. Het was tenslotte 1 april, dus ik hield een slag om de arm. Intussen had buiten de zaal een groepje mensen zich rond een bezwete en gefrustreerde Hendriks verzameld. Van mijn vrouw, die zich daar ook bevond en met Hendriks sprak, hoorde ik dat hij absoluut niet door wilde gaan en dat die kinderen sinds binnenkomst in de zaal al aan het klieren waren. Vervolgens deelde de organisatie mede dat de voorstelling niet meer werd voorgezet. Ik wilde luidkeels mijn geld terugeisen, doch het besef dat het hier een gratis voorstelling betrof weerhield mij hiervan.
Waarom zaten de ouders niet bij hun kinderen om ze in het gareel te houden, vroeg ik me af. Wellicht waren ze slecht opgevoed, maar kon Hendriks de kinderen en de ouders niet à l’improviste op een ludieke manier waarschuwen tijdens de voorstelling. Hij negeerde de, in zijn ogen zich misdragende, kinderen volkomen, om vervolgens abrupt de voorstelling stop te zetten. Dat was wel erg cru. Kan Hendriks wel met kinderen omgaan?
Uiteindelijk droop het publiek teleurgesteld af, en alzo voltrok zich het drama. Maar dit is niet echt het soort drama waarvoor ik naar een theater ga.
DB 2007
Slechte 1 april grap in Helmertheater
Op 1 april jongstleden toog ik met vrouw en zoon van 7 naar het Helmertheater alwaar Peter Hendriks een familievoorstelling – een minimusical genaamd ‘De prins, de kikker en de kok’ - zou geven voor kinderen vanaf 4 jaar. Peter Hendriks is een professionele artiest die in heel Nederland optreedt voor kinderen, zo begrijp ik uit zijn website.
Bij aanvang van de voorstelling was de zaal lekker vol en de sfeer was goed. Hendriks liet de kinderen meezingen en meeklappen. Dit leek vooral goed ingestudeerd. Van een echt contact met het kinderpubliek was geen sprake, in die zin, dat Hendriks niet reageerde op spontane en grappige kreten van kinderen. Misschien is improvisatie niet zijn sterkste punt en lag daar de kiem van het drama dat nog zou volgen. Toch genoten kinderen en ouders van de voorstelling.
Links voor in de zaal zat een groepje kinderen zonder ouders. De ouders zaten achter in de zaal. Een van de vaders liep in het gangpad heen en weer met een videocamera, waarvoor hij meer oog had dan voor zijn kinderen. De kinderen reageerden voortdurend op de voorstelling op een wat vervelende manier (praten, roepen etc..). Mij stoorde dat niet echt. En ik vermoed dat de rest van de zaal er ook niet veel last van had. Het zijn tenslotte kinderen. Hendriks stoorde zich blijkbaar wel, want midden in de voorstelling riep hij opeens uit: “Kan iemand er voor zorgen dat die kinderen hier voor uit de zaal worden gezet! Zo kan het echt niet!” Vervolgens verliet hij het podium en staakte de voorstelling, de zaal in verbijstering achterlatend. Is dit serieus, vroeg ik me af. Het was tenslotte 1 april, dus ik hield een slag om de arm. Intussen had buiten de zaal een groepje mensen zich rond een bezwete en gefrustreerde Hendriks verzameld. Van mijn vrouw, die zich daar ook bevond en met Hendriks sprak, hoorde ik dat hij absoluut niet door wilde gaan en dat die kinderen sinds binnenkomst in de zaal al aan het klieren waren. Vervolgens deelde de organisatie mede dat de voorstelling niet meer werd voorgezet. Ik wilde luidkeels mijn geld terugeisen, doch het besef dat het hier een gratis voorstelling betrof weerhield mij hiervan.
Waarom zaten de ouders niet bij hun kinderen om ze in het gareel te houden, vroeg ik me af. Wellicht waren ze slecht opgevoed, maar kon Hendriks de kinderen en de ouders niet à l’improviste op een ludieke manier waarschuwen tijdens de voorstelling. Hij negeerde de, in zijn ogen zich misdragende, kinderen volkomen, om vervolgens abrupt de voorstelling stop te zetten. Dat was wel erg cru. Kan Hendriks wel met kinderen omgaan?
Uiteindelijk droop het publiek teleurgesteld af, en alzo voltrok zich het drama. Maar dit is niet echt het soort drama waarvoor ik naar een theater ga.
DB 2007