Vrijdenkersforum.nl

Lul!

pardon

Advice do you have for me, making the dash.
บาคาร่า1688

Sorry, I don't get what you mean...

Robert Scruton over Spinoza:

“Spinoza’s metafysica bevat een fatale fout. Uitgaande van de premisse dat de werkelijkheid overeenstemt met onze adequate voorstellingen, komt hij ongehinderd tot de gevolgtrekking dat wij hetzelfde ‘absolute’ inzicht in de natuur kunnen hebben dat wij ook in het wiskundige universum hebben. Daarenboven is de wereld alleen werkelijk begrijpelijk als er iets causa sui is. Anders verklaart onze wetenschap, hoe veelomvattend zij ook moge zijn, het bestaan van niets. De premisse is evenwel ongegrond en de conclusies zijn vrijwel onmogelijk te interpreteren. Het lijkt alsof de wereld voor Spinoza één onafhankelijk systeem is en dat er maar één zo’n systeem mogelijk is. Het lijkt ook alsof de wereld bestaat uit twee, of zelfs oneindig veel, onafhankelijke systemen. Het onderscheid tussen substantie en attribuut moet de moeilijkheid uit de weg ruimen, maar het onderscheid is alleen begrijpelijk als je uitgaat van de veronderstelling dat er geen moeilijkheid is: dat één ding twee of meer essenties kan hebben.

Een eeuw na Spinoza’s dood publiceerde Kant zijn Kritik der reinen Vernunft, waarin hij betoogde dat geen enkele beschrijving van de wereld mogelijk is zonder verwijzing naar de menselijke ervaring.”

De conservatieve christen Robert Scruton moest vanuit zijn geloof wel iets bedenken om Spinoza beentje te lichten. Hoe zou de man anders nog kunnen geloven in wonderen, in een god?

Maar Scruton heeft geen punt: Spinoza's monisme wil niet meer zeggen dan dat lichaam en geest de twee zijden zijn van dezelfde, ene medaille (= Spinoza's substantie = zijn god = Natuur). Dit monisme breekt met het dualisme van Descartes, die de mogelijkheid van het bestaan van een god open houdt.

Kant heeft wel een punt: de wereld kan inderdaad niet gekend worden zonder de menselijke ervaring. Maar ofschoon Spinoza zich niet expliciet beriep op die ervaring, is zijn Ethica er wel van doortrokken. Zie bijvoorbeeld zijn theorie van de emoties.

fred neerhoff schreef:De conservatieve christen Robert Scruton moest vanuit zijn geloof wel iets bedenken om Spinoza beentje te lichten. Hoe zou de man anders nog kunnen geloven in wonderen, in een god?

Maar Scruton heeft geen punt: Spinoza's monisme wil niet meer zeggen dan dat lichaam en geest de twee zijden zijn van dezelfde, ene medaille (= Spinoza's substantie = zijn god = Natuur). Dit monisme breekt met het dualisme van Descartes, die de mogelijkheid van het bestaan van een god open houdt.

Kant heeft wel een punt: de wereld kan inderdaad niet gekend worden zonder de menselijke ervaring. Maar ofschoon Spinoza zich niet expliciet beriep op die ervaring, is zijn Ethica er wel van doortrokken. Zie bijvoorbeeld zijn theorie van de emoties.

Er is dus helemaal geen sprake van een fatale fout. Spinoza gaat uit van een mechanistisch wereldbeeld: https://nl.wikipedia.org/wiki/Mechanisme_(filosofie)) . Een dergelijk wereldbeeld is in wetenschappelijke zin niet weerlegd.

Niet iedereen is het hiermee eens. Leerstellige, scholastieke discussies worden nog immer gevoerd over bijvoorbeeld de precieze betekenis van Spinoza's causa sui (Spinoza's substantie als "oorzaak van zichzelf").

fred neerhoff schreef:Niet iedereen is het hiermee eens. Leerstellige, scholastieke discussies worden nog immer gevoerd over bijvoorbeeld de precieze betekenis van Spinoza's causa sui (Spinoza's substantie als "oorzaak van zichzelf").

Heeft dit ook te maken met de discussie of beweging inherent aan materie is?

David Bakker schreef:Heeft dit ook te maken met de discussie of beweging inherent aan materie is?

Nee. Kort door de bocht wil Spinoza's causa sui zeggen dat de Natuur altijd heeft bestaan. Immers, iets kan niet uit niets voortkomen. Ook de oerknal-theorie past binnen dit axioma: weliswaar is ons heelal volgens deze theorie pas na de oerknal ontstaan, maar ook de tijd vóór de oerknal wordt dan tot de Natuur gerekend.

De kern van Spinoza's theorie is dat materie en geest onverbrekelijk met elkaar corresponderen. Het zijn de twee aspecten van 1 substantie (= Natuur).De consequentie is dat bijvoorbeeld het lichaam van een mens correspondeert met zijn geest. Idem dito voor een aap, bacterie, een plant en een steen (waarmee een dode geest correspondeert).