Wordt het niet eens tijd dat ze kan rekenen?
Geplaatst: ma 01 jun 2015, 23:43
Mijn nichtje, 9 jaar is ze, stal vanaf het moment dat ze kon praten al de show. Misschien nog wel eerder. Op verjaardagen gaf ze dans-, zang- en acteervoorstellingen en met haar vriendinnetjes bedacht ze de meest creatieve verhaallijnen om na te spelen. Wat had dat kind een fantasie! Tekenen deed ze ook graag, al had ze daar niet altijd de concentratie voor. Helaas werd op de basisschool haar overdosis aan energie, creativiteit en fantasie totaal niet geaccepteerd. Ze liep achter met rekenen en het lezen ging eigenlijk ook wel wat te langzaam. Mijn nichtje moest met oordoppen in de klas zitten, zodat ze alleen nog maar kon letten op de getallen en cijfers. Uiteindelijk bleef ze ook zitten en zat ze niet meer bij haar vriendinnetjes in de klas. Het constant maar focussen op haar reken- en leesniveau resulteerde tot enorme faalangst bij haar. Het altijd vrolijke dametje wat ik kende, is verandert in een onzeker en stil meisje.
Dit verhaal is het perfecte voorbeeld van onze prestatiemaatschappij waar wij momenteel in leven. De plicht om te presteren begint al in de eerste klassen van de basisschool, misschien nog wel eerder. Denk maar aan de ontwikkelingstaken die een baby voor een bepaalde maand voltooid moet hebben. In de eerste klassen van de basisschool krijgt een kleuter al te maken met de eerste toetsing, de CITO-toets. De meeste kleuters scoren erg laag op deze toets, omdat het niveau veel te hoog ligt. Een kleuter heeft dit misschien niet zo door, maar de ouders zeker wel. Want naast de school en overheid, hebben ouders ook hoge verwachtingen van hun kind. Ouders vergelijken hun kinderen constant met andere kinderen en wanneer een kind succesvol is, is dat positief voor de status van de ouders. Van onvoorwaardelijke liefde kun je niet spreken. Kinderen worden hierdoor bang om te falen, wat er toe heeft geleid dat 1 op 10 kinderen last heeft van extreme faalangst.
Aan het einde van de basisschool beginnen ook de kinderen de prestatiedrang te voelen, want de grote Cito-toets komt er aan. Cito-stress is inmiddels een heus begrip geworden. Ouders, maar ook de kinderen zelf, willen zo hoog mogelijk scoren. Een VWO of HAVO advies is het doel. Vele ouders betalen honderden euro’s voor extra Cito-trainingen om hun kinderen extra goed voor te bereiden voor de toets.
Naast faalangst en Cito-Stress kom je ook het woord ‘burn-out’ onder scholieren veel vaker tegen. Naast naar school gaan en huiswerk maken, hebben kinderen nog hun sport, muziek, sociale verplichtingen, sociale media en bijbaantjes. Kinderen hebben het ontzettend druk.
Wat er met dit stuk duidelijk gemaakt wil worden is dat er tegenwoordig zoveel waarde wordt gehecht aan presteren, dat er niet meer wordt gekeken naar andere positieve eigenschappen van een kind. Je hebt niet perse een universitair diploma nodig om gelukkig zijn. En ja, verscheidenheid maakt het leven toch juist leuk?
Dit verhaal is het perfecte voorbeeld van onze prestatiemaatschappij waar wij momenteel in leven. De plicht om te presteren begint al in de eerste klassen van de basisschool, misschien nog wel eerder. Denk maar aan de ontwikkelingstaken die een baby voor een bepaalde maand voltooid moet hebben. In de eerste klassen van de basisschool krijgt een kleuter al te maken met de eerste toetsing, de CITO-toets. De meeste kleuters scoren erg laag op deze toets, omdat het niveau veel te hoog ligt. Een kleuter heeft dit misschien niet zo door, maar de ouders zeker wel. Want naast de school en overheid, hebben ouders ook hoge verwachtingen van hun kind. Ouders vergelijken hun kinderen constant met andere kinderen en wanneer een kind succesvol is, is dat positief voor de status van de ouders. Van onvoorwaardelijke liefde kun je niet spreken. Kinderen worden hierdoor bang om te falen, wat er toe heeft geleid dat 1 op 10 kinderen last heeft van extreme faalangst.
Aan het einde van de basisschool beginnen ook de kinderen de prestatiedrang te voelen, want de grote Cito-toets komt er aan. Cito-stress is inmiddels een heus begrip geworden. Ouders, maar ook de kinderen zelf, willen zo hoog mogelijk scoren. Een VWO of HAVO advies is het doel. Vele ouders betalen honderden euro’s voor extra Cito-trainingen om hun kinderen extra goed voor te bereiden voor de toets.
Naast faalangst en Cito-Stress kom je ook het woord ‘burn-out’ onder scholieren veel vaker tegen. Naast naar school gaan en huiswerk maken, hebben kinderen nog hun sport, muziek, sociale verplichtingen, sociale media en bijbaantjes. Kinderen hebben het ontzettend druk.
Wat er met dit stuk duidelijk gemaakt wil worden is dat er tegenwoordig zoveel waarde wordt gehecht aan presteren, dat er niet meer wordt gekeken naar andere positieve eigenschappen van een kind. Je hebt niet perse een universitair diploma nodig om gelukkig zijn. En ja, verscheidenheid maakt het leven toch juist leuk?