Stemverklaring Royement Hagenaars
Geplaatst: vr 11 mei 2012, 12:52
De wat eenzijdige berichtgeving in het verslag van Lidy Zaat over mijn rol en gevoelens bij de afhandeling van het royement van Lex op de vergadering van DVG wil ik hierbij aanvullen met mijn mening. Als achtergrond daarbij het volgende:
Ik heb vanaf het begin van het conflict, d.w.z. na de jaarvergadering van 2010, afstand genomen van de weg die het driemanschap David-Fred-Lex meenden te moeten volgen. Niet omdat ik het niet met ze eens was over de toestand van DVG maar omdat de door hun voorgestelde strategie mij improductief en zelfs contraproductief leek. Ik was en ben het dus met ze eens dat DVG als vereniging geen vereniging van vrijdenkers meer genoemd kan worden omdat zij het vrijdenken niet uitdraagt en onvoldoende faciliteert, maar het "atheïstisch humanisme". Al zijn er nog enkele vrijdenkers lid van. Op het moment dat hun koers tot een escalatie van het conflict leidde, en steeds meer een persoonlijke kwestie werd, heb ik herhaalde malen geprobeerd daarin te bemiddelen. Ook na de aankondiging van het royementsvoorstel heb ik geprobeerd dit van tafel te krijgen door Lex te verzoeken aan de wens van het bestuur tegemoet te komen door onvoorwaardelijk te erkennen dat er schade was opgetreden, zijn medeverantwoordelijkheid te erkennen en zijn spijt daarover te betuigen. Zonder dat hij daarmee zijn mening over het bestuur of wie dan ook hoefde te herzien. Dat werd niet gevraagd. Ik heb dit overigens ter vergadering ook uiteengezet, maar mijn betoog (en zelfs het feit dat ik dat gehouden heb) heeft het verslag niet gehaald.
Ter vergadering leek dan op het laatste moment toch nog tot iets van een excuus te komen, zoals ook in het verslag te lezen is. Helaas wordt de waarneming dat dit een duidelijk excuus is niet door mij, de meerderheid van de vergadering en het bestuur gedeeld. Het was een moeizame vertoning met veel mitsen en maren, regelmatig onderbroken en ondergraven door interventies vanuit de vergadering die tegen (bepaalde) excuses waren en zijn reacties daarop en vooral door een presentatie waarin bedoeld of onbedoeld de suggestie overkwam dat hij het deed om mij te plezieren maar er eigenlijk maar weinig van meende. Het feit dat dit zo aan het eind kwam na een verdediging, vooral door derden, die bol stond van de aanvallen op het bestuur deed daar ook geen goed aan. Vermeldenswaard is hier dat het feit dat Polak eerder een of alle bestuurderen voor Stalinist uitmaakte, en daarin niet door de voorzitter gecorrigeerd werd, de aanleiding voor Onrust en vd Berg was om de vergadering te verlaten. Zij zijn teruggekeerd nadat derden verklaard hadden dat Polak dit min of meer had teruggenomen In het verslag wordt dit incident zwaar verdraaid weergegeven. Tijdens de "dialoog" Onrust - Hagenaars meende nog iemand iets over fascisme ("jaren 30") te moeten suggereren. Kortom het was zoals de Engelsen dat uitdrukken "too little too late".
Mij wordt door sommigen nog nagedragen dat ik in de stemcommissie heb plaatsgenomen. Dat heb ik onder andere gedaan omdat ik mijn bedenkingen had (en heb) over het aanwenden van de 39 "bestuursmachtigingen". Indien de meerderheid van aanwezigen + persoonlijke machtigingen tegen het royement was geweest had ik hier zeker een punt van gemaakt en de uitslag aangevochten. Ook al heb ik voor het royement gestemd. Het leek mij handig om daarvoor in de stemcommissie te gaan zitten.
Tenslotte de suggestie van mijn "triomfantelijke gezicht". Ik heb geen controle over wat mijn gezichtsuitdrukking bij anderen oproept, maar triomfantelijk heb ik mij niet gevoeld. Een zekere berustende tevredenheid wel, omdat ik mij maximaal heb ingespannen het royement te voorkomen en ik inzag dat de vergadering het goede besluit heeft genomen. Een soort van vrede met de rede.
Ik heb vanaf het begin van het conflict, d.w.z. na de jaarvergadering van 2010, afstand genomen van de weg die het driemanschap David-Fred-Lex meenden te moeten volgen. Niet omdat ik het niet met ze eens was over de toestand van DVG maar omdat de door hun voorgestelde strategie mij improductief en zelfs contraproductief leek. Ik was en ben het dus met ze eens dat DVG als vereniging geen vereniging van vrijdenkers meer genoemd kan worden omdat zij het vrijdenken niet uitdraagt en onvoldoende faciliteert, maar het "atheïstisch humanisme". Al zijn er nog enkele vrijdenkers lid van. Op het moment dat hun koers tot een escalatie van het conflict leidde, en steeds meer een persoonlijke kwestie werd, heb ik herhaalde malen geprobeerd daarin te bemiddelen. Ook na de aankondiging van het royementsvoorstel heb ik geprobeerd dit van tafel te krijgen door Lex te verzoeken aan de wens van het bestuur tegemoet te komen door onvoorwaardelijk te erkennen dat er schade was opgetreden, zijn medeverantwoordelijkheid te erkennen en zijn spijt daarover te betuigen. Zonder dat hij daarmee zijn mening over het bestuur of wie dan ook hoefde te herzien. Dat werd niet gevraagd. Ik heb dit overigens ter vergadering ook uiteengezet, maar mijn betoog (en zelfs het feit dat ik dat gehouden heb) heeft het verslag niet gehaald.
Ter vergadering leek dan op het laatste moment toch nog tot iets van een excuus te komen, zoals ook in het verslag te lezen is. Helaas wordt de waarneming dat dit een duidelijk excuus is niet door mij, de meerderheid van de vergadering en het bestuur gedeeld. Het was een moeizame vertoning met veel mitsen en maren, regelmatig onderbroken en ondergraven door interventies vanuit de vergadering die tegen (bepaalde) excuses waren en zijn reacties daarop en vooral door een presentatie waarin bedoeld of onbedoeld de suggestie overkwam dat hij het deed om mij te plezieren maar er eigenlijk maar weinig van meende. Het feit dat dit zo aan het eind kwam na een verdediging, vooral door derden, die bol stond van de aanvallen op het bestuur deed daar ook geen goed aan. Vermeldenswaard is hier dat het feit dat Polak eerder een of alle bestuurderen voor Stalinist uitmaakte, en daarin niet door de voorzitter gecorrigeerd werd, de aanleiding voor Onrust en vd Berg was om de vergadering te verlaten. Zij zijn teruggekeerd nadat derden verklaard hadden dat Polak dit min of meer had teruggenomen In het verslag wordt dit incident zwaar verdraaid weergegeven. Tijdens de "dialoog" Onrust - Hagenaars meende nog iemand iets over fascisme ("jaren 30") te moeten suggereren. Kortom het was zoals de Engelsen dat uitdrukken "too little too late".
Mij wordt door sommigen nog nagedragen dat ik in de stemcommissie heb plaatsgenomen. Dat heb ik onder andere gedaan omdat ik mijn bedenkingen had (en heb) over het aanwenden van de 39 "bestuursmachtigingen". Indien de meerderheid van aanwezigen + persoonlijke machtigingen tegen het royement was geweest had ik hier zeker een punt van gemaakt en de uitslag aangevochten. Ook al heb ik voor het royement gestemd. Het leek mij handig om daarvoor in de stemcommissie te gaan zitten.
Tenslotte de suggestie van mijn "triomfantelijke gezicht". Ik heb geen controle over wat mijn gezichtsuitdrukking bij anderen oproept, maar triomfantelijk heb ik mij niet gevoeld. Een zekere berustende tevredenheid wel, omdat ik mij maximaal heb ingespannen het royement te voorkomen en ik inzag dat de vergadering het goede besluit heeft genomen. Een soort van vrede met de rede.