Pagina 1 van 1

Geklets uit Utrecht.

Geplaatst: ma 02 jun 2014, 07:50
door hagenaars
Geklets uit Utrecht.
Christa van Anbeek is hoogleraar Remonstantse theologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Op zich zou ik hier geen aandacht aan besteden, zeker niet op dit Vrijdenkersforum. De Remonstranten zijn immers een klein clubje tamelijk vrijzinnige mensen. Wel een lange traditie. De Remonstrantse Broederschap heeft haar wortels in de 16e eeuw. De kerk is ontstaan uit de Nederlandse Erasmiaanse reformatie. Voorgangers van deze stroming zijn Desiderius Erasmus (1467-1536), Anastasius Veluanus, Hubert Duifhuis, Willem de Volder, Angelus Merula, Cornelis Cooltuyn en Jelle Hotses. Zij staan voor een innerlijk christendom, en waarden van liefde, vrijheid en verdraagzaamheid. Het geloof van de Remonstranten stelt momenteel niet veel meer voor. Spraakmakend waren de Remonstranten toen zij op 10 januari 2009 als eerste en vooralsnog enige kerk een debat organiseerden met filmregisseur Paul Verhoeven over zijn veelbesproken boek Jezus van Nazareth.
Maar deze Christa is ook hoofddocent aan de Universiteit voor Humanistiek en doceert daar bestaansfilosofie. U vraagt misschien, wat is dat nu weer? Christa blijkt het graag uit te leggen. Zij zoekt al haar halve leven naar de zin van de dood. Ze schreef zelfs een heel proefschrift over de tamelijk absolute vraag, welke zin heeft de dood voor de christen en de boeddhist. En nu dus onder de humanisten. Humanisten hebben een duidelijk antwoord op de vraag welke zin het menselijk leven heeft, namelijk geen enkele. Je kunt natuurlijk gelukkig zijn, blij en vrolijk genieten van een hobby, bijbelstudie of chocolade, maar zin heeft het allemaal niet. Deze gedachte bestaat al zo´n vier of vijfhonderd jaar in deze contreien, werd lang gezien als ketters, maar heeft nu een min of meer officiële status bereikt en mag bv. onze jongens en meisjes in Mali bijstaan bij existentiële vragen bij hun evenzeer zinloze missie.
Een leuk onderwerp, dus. Maar de dood hoe ga je die een plaatsje geven? In mali komt die natuurlijk al snel om de hoek kijken, het militaire leven is daar niet zonder gevaar. Een bermbom en je bent er geweest. Wat heeft Christa als antwoord? Zij zet het uiteen tegenover Rinske Koelewijn in mijn avondblad.*) Ze begint met een juiste stelling je hebt geen reden nodig om te leven. Maar wel om te kiezen voor de dood. Helder onderscheid, je gaat dood, min of meer vanzelf, maar je kunt ook uit het leven stappen en dan zou je een reden moeten hebben. Is dat nu wel zo?
Kun je tegen die jonge mensen in Mali zeggen, je bent hier en je kunt wat gemakkelijker sterven dan in Amsterdam of Utrecht. Dan heb je pech. Tussendoor vertelt Christa dat zij absoluut niet weet hoe mensen verdriet moeten verwerken.Verlies en verdriet verwerken? Geen idee hoe dat moet. Ik vraag mij dan wel af wat je daar doet aan de Universiteit voor Humanistiek? De studenten komen daar toch om mensen in ziekenhuizen te helpen bij hun vragen en de vragen van hun cliënten. Afgestudeerden gaan in ziekenhuizen, in het leger en in particuliere praktijken aan mensen vertellen hoe het moet met de ellende van de dood, het verlies van een dierbare.
Christa geeft een hoop voorbeelden van mensen die hun hele familie in een ravijn zagen verdwijnen, maar een zinnig antwoord, nee, dat heeft ze niet. Geen wonder want er is geen antwoord op die vraag, nee, mevrouw ik kan u niet helpen, weet u wat u moet doen? Zet het uit je hoofd, denk er niet over na, ga naar de film, lees een boek en vooral niet piekeren...
*)NRC Handelsblad 15 februari 2014.